Van jongs af aan wachtte je. De tijd kroop voorbij. Je wachtte op iets dat misschien zou gebeuren. Maar het gebeurde nooit dat er iets gebeurde. Je wachtte om het moment niet te missen als het toch zou gebeuren. Oersaai, maar wat kon je eraan doen? Op school vertelde je eens achteloos hoe hard je je verveelde. Hahaa! riep de school. Hahaa! riepen al snel ook je ouders. Meneertje verveelt zich! Wel meneertje, riepen school en ouders, verveling is het oorkussen des duivels! Als

Je zat achterop. Je huilde en schreeuwde. Je vader negeerde je hulpkreet. Hij had onbenullige andere dingen aan het hoofd: tramsporen vermijden en zijn fiets recht houden. Wat hij blijkbaar lastig vond omdat jij niet alleen onverstaanbaar tierde, maar daarbij ook wild met de voeten trappelde en je vuistjes op z'n rug mepte, waardoor hij constant uit evenwicht dreigde te raken. Dus bleef je maar proberen om de ernst van de situatie tot hem door te laten dringen. DEEKUTJUHUHUHU