Je haalde altijd mooie schoolresultaten. Je had vriendjes, en niet alleen omdat ze van jou mochten spieken. Bij conflicten was jij degene die de boel ontmijnde, de onderhandelaar. Zelf ging je nooit op de vuist, ook niet uit zelfverdediging. Je studieloopbaan verliep rimpelloos. Op je werk begon je onderaan de ladder. Je maakte er op gezette tijden logische promoties, niet omdat je zo ambitieus was, maar gewoon omdat je degelijk werk afleverde. Je deed geen gekke dingen, blie

Bij de kapper schreeuwde je elke keer moord en brand. Nochtans was je vader erbij, dus in theorie kon er niets gebeuren. Maar van de ouderlijke macht verwachtte je allang geen heil meer. De blik van verstandhouding tussen je aanrander en je veronderstelde beschermer was je niet ontgaan: je werd aan de lusten van de barbier uitgeleverd. Elk bezoek aan het kapsalon liep uit op hartverscheurende taferelen. Tot je op een dag op je tanden leerde bijten, daarna ging het beter. Over

Honderd dagen geleden trad ik toe tot de orde der ex-rokers. Dat ging zo: ik drukte een sigaret uit en stak daarna geen nieuwe meer op. Hoe simpel kan het zijn? Mijn oude rookmakkers vragen me nu of dat niet lastig is, zomaar stoppen, zonder lapmiddel of surrogaat. Eerlijk? Toen ik nog rookte had ik meer last. Al eens proberen slapen terwijl je longen een fluitconcertje afsteken? Elke avond opnieuw? Af en toe zijn er ook die me ervan trachten te overtuigen dat ik mijn safje t

Stel nu eens dat mijn moeder destijds die rijlessen niet had ingepikt van mijn broer René. En dat zij dus niet moederziel alleen naar die Nederlandse dokter met die Chinese naam was gereden. Dan hadden we misschien een zusje gekregen. Voor mijn broer René had dit nog ingrijpender consequenties gehad. Want als hij die rijlessen gewoon wél had kunnen nemen, en een jaar eerder zijn rijbewijs had gehaald, dan had hij ook Geartsje een jaar eerder ontmoet, en was hij op een complee

Vermoedelijk ergens tussen de geboorte van het eerste en de plechtige communie van het laatste kind kreeg het verdriet haar te pakken. Eenmaal binnen geslopen, zou het zich vasthaken en nooit meer weggaan. Het verdriet wilde gevoed worden, dus gaf ze het zoethoudertjes. Zolang het lekkernijen kreeg, leek het verdriet zich koest te houden. Maar dat was enkel schijn. Het lijf zette uit en het verdriet groeide in stilte mee, tot ze het niet meer kon dragen. Nooit heeft het iets