Het huwelijk van mijn ouders kan als volgt samengevat worden: mijn moeder sprak mijn vader op gebiedende wijs toe, en mijn vader zuchtte en zweeg. Mijn moeder stierf aan een kanker die ze vijf jaar lang geheimgehouden had. Mijn vader loopt de deur van zijn dokter plat, maar is nooit ziek. De laatste keer dat hij ziek werd, was in 1969. Zwijgend en zuchtend lag mijn vader quasi stervend op de zetel. Op gebiedende wijze deelde mijn moeder hem mee dat het putje in de keuken ston

Als je je als een steen van Sisyphus de berg op rolt, kom je jezelf tegen. Jezelf gaat van een leien dakje. Gladjes. Keihard bergaf. Van het dak in de goot. Eindigend op de straatstenen. De eenzame fietser die kromgebogen over zijn stuur tegen de wind zichzelf een weg baant, die met rotweer gaat fietsen met een kind, die heeft vijftig procent kans op wind in de zeilen. In theorie, want dat is buiten de waard gerekend. En de waard heet Murphy. Daar kan je de klok op gelijk zet

Mijn grote broer René verongelukte op knullige wijze toen een motorrijder zijn voorruit ramde. Mijn moeder, een harde tante, gaf geen krimp. Ze werd hooguit nóg chagrijniger, en stortte zich op haar werk op het directiesecretariaat van de melkfabriek. Mijn vader, een zachtgekookt ei, trok zich terug in zijn moestuin en zijn werk aan de vrachtwagens. In diezelfde melkfabriek. In mijn jeugd heb ik geen van beide ooit kunnen betrappen op iets dat leek op een uiting van verdriet.