Mijn vader leerde me fietsen. Ik heb daar bijzonder goede, maar ook bijzonder weinig herinneringen aan. Ik had het fietsen veel te snel onder de knie. Een beginnersfout. Toen mijn vader me later zwemles gaf, stelde ik hem zwaar op de proef. Met succes. Het leren zwemmen duurde maanden. Mijn vader was een geduldig man. Ik heb er altijd van gehouden, van alleen zijn met mijn vader. Op een dag stond ik klaar om naar het zwembad te vertrekken, toen mijn moeder aankondigde dat zij

Er was eens een hond waar geen haan naar kraaide. Er was geen haan, en ook geen kraai. Er was ook geen kind. De hond had kind noch kraai. Het was een hele eenzame hond. Er was geen kat. Plots was er wel een kat. De hond was blij met de kat, maar de kat dacht: Nu heb ik verdorie een hond aan mijn been. Ze vroeg de hond of hij met haar een spelletje wilde spelen. De hond kwispelde met zijn staart. Ja, ja, spelletje spelen! Welk spelletje wil je spelen, vroeg de kat. De hond ken

De helft van de tijd lig ik met mezelf in de knoop. De andere helft probeer ik vruchteloos de mensen te begrijpen. Mijn moeder bijvoorbeeld, die qua ondoorgrondelijkheid absoluut ondoorgrondelijk was. Toen mijn broer René in 1970 achttien werd, maakte mijn moeder een afspraak bij de rijschool. Dat had ze beloofd. Maar op de dag van de eerste les verklaarde ze droogweg dat ze zélf de rijlessen nam. Nooit had mijn moeder interesse getoond voor het besturen van een wagen, nu lee

Ik ontmoette een jeugdvriend. Het is te zeggen: we waren destijds gewoon klasgenoten, maar hij stelde me aan zijn vrouw voor als mijn jeugdvriend, en plaatste me zo voor een voldongen feit. Mijn jeugdvriend stond in het leven stukken verder dan ik. Hij had al twee huwelijken overleefd, en evenveel hartinfarcten. Hij vertelde over deze feiten met onverholen trots. Zijn derde vrouw glunderde toen hij haar mijn reddende engel noemde. Enthousiast knikkend bevestigde ze haar statu