Dertig jaar geleden werd een lijk gevonden in het grensgebied tussen Italië en Oostenrijk. Het ging om een volwassen man die overleden was aan de gevolgen van een schietpartij. De vermoorde man was atletisch gebouwd, had bruine ogen en bruin haar. Zijn lichaam stond vol amateuristische tatoeages. Hij had ook nog wat andere welvaartsaandoeningen onder de leden: een verwaarloosd gebit, een hart- en vaatziekte en lactose-intolerantie. Het slachtoffer was geen doetje. Hij was in

Op een berucht plein leunde een vrouw die allang geen meisje meer was, in een deurgat onder roze neonletters. Ze wenkte me en sprak daarbij steeds opnieuw hetzelfde korte zinnetje uit. Omdat ik haar niet begreep, hield ik mijn pas wat in. De vrouw glimlachte breed en tandeloos. Telkens haar woorden herhalend, wees ze uitnodigend met haar duim over haar schouder. Ze knipoogde. Omdat ik nieuwsgierig van aard ben, wierp ik een blik langs haar heen. Plots verstond ik haar. Goed m

Elk jaar in de meimaand werden we per schoolbus afgevoerd naar het vijftien kilometer verder gelegen Psycho-Medisch-Sociaal Centrum (PMS). Daar werd je elke keer opnieuw onderworpen aan een technische keuring, waarbij je in onderbroek je beurt moest afwachten tot er een witte jas wat aan je piemel kwam friemelen. In de oneven jaren kregen je ouders daarna een brief, waarin ze werden aangemaand een tandarts te raadplegen omdat je vermoedelijk aan een beugel toe was. In de even

Mijn moeder had zich in het hoofd gehaald dat ze me nog voor de lagere school zou leren lezen. Dankzij de collectie Jommekes van mijn dertien jaar oudere broer René slaagde ze in haar opzet. In juli 1971 verongelukte René. Mijn moeder schreef voor zijn begrafenis een pakkende tekst, die eenieder naar de keel zou grijpen. Vooral omdat hij werd voorgelezen door een zesjarig aangekleed aapje. Ik droeg het hopeloos gedemodeerde eerste communiepakje van mijn pas overleden broer en