De vader van Knutson was voltijds slager en deeltijds grapjas. Ontelbare keren heeft hij zogezegd zijn hand afgehakt op het kapblok. Dan liet hij een bloederige varkenspoot een stukje uit zijn mouw steken, en draaide zich jammerend om. Vond hij hilarisch. Tot hij op een dag zijn duim eraf kapte, en er niemand was die hem geloofde. De eerste keer dat ik Merel een grap vertelde, vroeg Merel of ik misschien de leukste thuis was. Ik antwoordde naar waarheid dat mijn broer René th

We waren nog verliefd aan het worden. Ik kwam voor de tweede keer bij Merel thuis, en zag onmiddellijk dat ze een nieuwe zetel had. In die tijd merkte ik dat soort dingen nog op. De nieuwe zetel was wijnrood. Merel zei dat wijnrood mijn lievelingskleur was. Dat was een grapje. Merel maakte toen nog grapjes. Een week eerder was ik voor het eerst in haar huis geweest. Op dat moment had ze nog een witte zetel. Ik morste er prompt een half glas rode wijn in. Merel zei dat het hel

We leerden Paalman kennen toen hij nog een nobele onbekende was. Hij zag eruit als een dubbelganger van Georges Michael, compleet met nekmatje en Top-Gun-zonnebril. Op sterkte, want Johan Paalman was én bijziend én verziend. Twee jaar later werd het boek gepubliceerd waarmee hij die prijs won. Plots werd hij landelijk bekend. Daarop transformeerde hij zichzelf tot zijn idee van hoe een schrijver eruit hoort te zien. Bleek en doorzopen, met hangende schouders, de Tom-Cruise-br

Paalman schreef brieven. Daarin vertelde hij waar hij was, wat hij daar deed, en waaraan hij dacht. Eens schreef hij me dat hij zich teruggetrokken had in Gravelines, om een verhaal te bedenken waarin het ik-personage een schrijver was die zich heeft teruggetrokken in Gravelines. Paalman was een schrijver zonder verbeelding. Hij schreef dat hij dacht dat ik misschien wou langskomen. Op een zonnige junidag reed ik op de BMW R80/7 naar Paalman toe. We liepen over het brede stra