Amper vijftig meter buiten de lage-emissiezone werd ik op het zebrapad omvergereden door een Wartburg 353. Bouwjaar 1978. Voor wie zich daar niets kan bij voorstellen: de Wartburg was een Oost-Duitse poging tot het bouwen van automobielen. In de jaren zeventig werden er daarvan per vergissing een handvol ons land binnengelaten. Terwijl ik versuft lag te bekomen van de aanrijding, kwam er uit de Wartburg een man tevoorschijn die beweerde dat hij dokter was, hoewel hij er eerde

Vannacht nam een vrouw mijn handen in de hare, vleide haar hoofd op mijn schouder en fluisterde in mijn oor dat ze al jarenlang verliefd op me was. Meer heeft een mens als ik niet nodig om in één klap ook al jarenlang verliefd te zijn. Plots rinkelde luid de schoolbel. Ik schrok me een hoedje. Daarbovenop schrok ik me ook nog een navelbreuk, toen bleek dat de schoolbel geen schoolbel was, maar de telefoon, én dat mijn moeder aan de lijn hing. Moeder, sprak ik, dát is lang gel

De nieuwe Simca was tweedehands. De lak hield het midden tussen beige en de kleur van snot. Mijn moeder vond het afgrijselijk. Giftig noemde ze de auto schijtgroen. Mijn vader omschreef de Simca ook als schijtgroen, maar bij hem klonk het als iets bijzonder, iets uniek, bijna iets om trots op te zijn. Ik schaamde me voor allebei. Een Simca was echt niets om mee uit te pakken, maar je moest het ook niet erger maken dan het al was. In die tijd werd ik trouwens helemaal opgeslor