Metafoor

Als je je als een steen van Sisyphus de berg op rolt, kom je jezelf tegen. Jezelf gaat van een leien dakje. Gladjes. Keihard bergaf. Van het dak in de goot. Eindigend op de straatstenen. De eenzame fietser die kromgebogen over zijn stuur tegen de wind zichzelf een weg baant, die met rotweer gaat fietsen met een kind, die heeft vijftig procent kans op wind in de zeilen. In theorie, want dat is buiten de waard gerekend. En de waard heet Murphy. Daar kan je de klok op gelijk zetten. Ik had bijna gezegd: Daar kan je een huis op bouwen. Maar dat gaat me een brug te ver. Je staart in een glas water, en je wacht tot de storm gaat liggen. Na regen komt schone schijn. En schijn bedriegt. Schijn heeft de schijn tegen. Schijn is rozengeur. Het schijnt trouwens dat ook hobbelige wegen naar Rome leiden. Maar wat heb je in godsnaam in Rome verloren? Af en toe wil je gewoon geraken waar je moet zijn. Via geëffende paden. Waarom gaat de Highway to hell, en de Stairway to heaven? Ik verlang heus niet van het leven dat het alleen maar kermis is. Ik hoef geen meta-foor.