Putje

Het huwelijk van mijn ouders kan als volgt samengevat worden: mijn moeder sprak mijn vader op gebiedende wijs toe, en mijn vader zuchtte en zweeg. Mijn moeder stierf aan een kanker die ze vijf jaar lang geheimgehouden had. Mijn vader loopt de deur van zijn dokter plat, maar is nooit ziek. De laatste keer dat hij ziek werd, was in 1969. Zwijgend en zuchtend lag mijn vader quasi stervend op de zetel. Op gebiedende wijze deelde mijn moeder hem mee dat het putje in de keuken stonk. Mijn vader kreunde en prevelde de historische woorden: Mens, giet er dan water in. Een ijzige stilte vulde de woonkamer. Vervolgens was ik er getuige van hoe mijn moeder in de keuken een lege melkfles ging omspoelen, deze vulde met water, en leeggoot in het stinkende afvoerputje. Niemand kon toen vermoeden dat dat putje een metafoor zou worden voor het huwelijk van mijn ouders. Het bleef in wezen een onwelriekend gat, maar omdat ze allebei in stilte, en zonder het van elkaar te weten, het enige deden wat je eraan kon doen - er af en toe een melkfles water in kappen - bleef het nog twintig jaar leefbaar. En toen ging mijn moeder dood.