En het was zomer

We leerden Paalman kennen toen hij nog een nobele onbekende was. Hij zag eruit als een dubbelganger van Georges Michael, compleet met nekmatje en Top-Gun-zonnebril. Op sterkte, want Johan Paalman was én bijziend én verziend. Twee jaar later werd het boek gepubliceerd waarmee hij die prijs won. Plots werd hij landelijk bekend. Daarop transformeerde hij zichzelf tot zijn idee van hoe een schrijver eruit hoort te zien. Bleek en doorzopen, met hangende schouders, de Tom-Cruise-bril vervangen door een rond ziekenkasmodelletje. In een legendarische praatshow vertelde Paalman dat hij ervan droomde om op een koude winterdag doodgeschoten te worden. Zoals John Lennon, maar dan wel door een vrouwelijke fan. Paalman wist zijn succes niet te verzilveren. Zijn volgende boeken werden eerder als inspiratieloze doorslagjes van het origineel beschouwd. De kans op een moordlustige aanhangster slonk zienderogen. Zijn status zakte eerst naar semi-beroemdheid, en vervolgens tot vergane eendagsvlieg. Uiteindelijk verloren ook wij hem uit het oog. De laatste jaren schreef hij ons zelfs geen brieven meer. Hij was de eerste die ging, in het jaar van de Vlerk. Er was niemand bij toen het gebeurde. Hij lag moederziel alleen op bed. Er zat geen kogel in zijn kop. En het was zomer.