Een mooie herinnering

Paalman schreef brieven. Daarin vertelde hij waar hij was, wat hij daar deed, en waaraan hij dacht. Eens schreef hij me dat hij zich teruggetrokken had in Gravelines, om een verhaal te bedenken waarin het ik-personage een schrijver was die zich heeft teruggetrokken in Gravelines. Paalman was een schrijver zonder verbeelding. Hij schreef dat hij dacht dat ik misschien wou langskomen. Op een zonnige junidag reed ik op de BMW R80/7 naar Paalman toe. We liepen over het brede strand naast de vaargeul, tot aan de waterlijn. Op de terugweg werden we verrast door een dijk van een mistbank. Enkel de vuurtoren was nog vaagweg te onderscheiden. De bijziende en verziende Paalman zei: Volgens mij krijgen we mist. Hij stelde voor de vuurtoren als richtpunt te gebruiken. Luttele seconden later verdween de vuurtoren helemaal, en Paalman ook. Op het gevoel liep ik richting vuurtoren, en kwam zo terug in de bewoonde wereld. Een uur later trok de mist weg. Paalman kwam eveneens weer boven water. Hij had al die tijd in cirkels op het strand rondgelopen, alsof hij compleet verloren door de woestijn doolde. Dat ik ooit zo resoluut op een doel af ben gegaan, dat is een mooie herinnering.