Haken en ogen

Stel nu eens dat mijn moeder destijds die rijlessen niet had ingepikt van mijn broer René. En dat zij dus niet moederziel alleen naar die Nederlandse dokter met die Chinese naam was gereden. Dan hadden we misschien een zusje gekregen. Voor mijn broer René had dit nog ingrijpender consequenties gehad. Want als hij die rijlessen gewoon wél had kunnen nemen, en een jaar eerder zijn rijbewijs had gehaald, dan had hij ook Geartsje een jaar eerder ontmoet, en was hij op een compleet andere plek geweest, toen het noodlot daar wilde toeslaan waar hij nu wel was. Dan was daar dus helemaal niets gebeurd en was het bij ons thuis nooit de kloterige boel geworden die het nu wel geworden is. Dan was ons huis integendeel misschien wel tot een bruisend trefpunt uitgegroeid, waar onvoorwaardelijke liefde en perfecte harmonie heerste. Waar het prettig toeven was. Dan waren we gelukkig gebleven. Met René erbij. En mijn moeder. En ons zusje. Dan was Antoine de pannen van het dak blijven voetballen, en nooit beginnen zuipen. Of misschien was dat zusje wel een broertje geweest. Wat had het uitgemaakt? Als het leven maar niet zo met haken en ogen aan elkaar had gehangen.