Vroeger had Samuel zo vaak een kater dat hij eraan gehecht was geraakt. Hij gaf zijn kater een naam en speelde er wat mee: hij lokte hem en vervolgens verjoeg hij hem weer. Dat aantrekken gebeurde door veel bier te drinken. Het afstoten ook. De kater van Samuel heette Duvel.
Maar dat is allemaal lang geleden. Tegenwoordig leidt Samuel een gematigd leven, met een vaste baan, een grotendeels afbetaald huis en een vrouw. Af en toe loopt hij nog eens tegen vrienden van vroeger aan. Dan vertellen de oude makkers elkaar hoe het hen vandaag vergaat: vaste baan, bijna afbetaald huis, een vrouw. Onvermijdelijk worden er ook herinneringen aan de vervlogen wilde jaren boven gehaald. “Maar zijn Duvel is dood hoor”, zeggen de vrienden dan lachend tegen de vrouw. De vrouw straalt dan een beetje, want dat is haar verdienste.
Samuel zegt niets. Hij heeft last van heimwee. Hij mist zijn oude kater.
