Vergeven

Ooit had mijn vader een Vespa. Dat was lang voor ik geboren werd. Ik ken de Vespa alleen maar van op een vergeelde foto. Mijn vader heeft de Vespa weggedaan na het ongeval. Het bewuste ongeval ging als volgt. Mijn vader had de Vespa gestart en was in de weer met hem te laten warm lopen en met het juiste moment te kiezen om de choke uit te zetten. Mijn moeder was in de weer met haar rok en met het elegant over de Vespa tillen van haar been. Toen ze zich op het zadel wou laten neerploffen, riep ze: ja, we zijn weg! Mijn nog piepjonge vader draaide zwijgend en rokend het gashendel open. De Vespa reageerde dusdanig goed dat hij al in beweging was gekomen op het moment dat mijn moeder gracieus zou gaan neerploffen. Honderd meter verder pas kreeg mijn vader in de gaten dat er iets niet klopte. Mijn moeder schreeuwde – met gescheurde rok en open knieën – dat ze het hem nooit zou vergeven. Ze heeft woord gehouden. Toen ik onaangekondigd thuis kwam aanzetten met de blauwe BMW R80/7 was de spanning oorverdovend en de stilte te snijden. De Vespa van mijn vader was ook blauw.