The best days of my life
In de zomer van 79 waren we dertien. Larissa kuste me op de laatste dag van het schooljaar. Ik was verrast. Ze gaf me haar telefoonnummer, ik gaf haar het mijne en staarde dwaas naar het papiertje met het nummer van Larissa. Hoe ik de rest van de dag ben doorgekomen, kan ik me niet herinneren. Ik weet wel wat ik de volgende dag deed. Op 1 juli 1979 kreeg ik een gitaar. Daarna waakte ik naast de telefoon. Zodra mijn ouders naar hun werk vertrokken, zat ik daar te wachten op een oproep, Larissa’s nummer voor mijn neus. Na een week draaide ik bevend het nummer van Larissa. Bij het laatste cijfer koos ik niet de vijf die op mijn briefje stond, maar de één. Een ingeving van het moment. Mijn hart ging tekeer. Er werd niet opgenomen. Toen durfde ik minstens een uur de telefoon niet aan te raken. Daarna draaide ik haar nummer opnieuw. Nu met een negen aan het eind. Weer werd er niet opgenomen. Weer ging mijn hart wild tekeer en durfde ik een uur lang de telefoon niet aanraken. Dan draaide ik haar nummer met een twee aan het eind, dan met een acht, dan met een drie, dan met een zeven. Er werd nooit opgenomen. Toen draaide ik haar nummer met een vier aan het eind. Iemand zei hallo. Ik gooide de hoorn op de haak. Mijn hart bonsde nu zo hard dat ik een fatale attaque dreigde te krijgen. Mijn ouders zouden het briefje met het telefoonnummer vinden op mijn lichaam. Ik scheurde het papiertje, gooide de stukjes in de asbak en verbrandde ze. Daarna zette ik de ramen open om de rook te verdrijven. Het levensgevaar week. Maar ik was niet gered. Ik dacht dat het nummer dat eindigde op vier de buren waren van het nummer dat eindigde op vijf. Ik dacht dat ik naar de hele straat van Larissa had gebeld. Ik zou vast ontmaskerd worden. De rest van de zomer bleef ik ver weg van de telefoon. Ik speelde op mijn nieuwe gitaar. Tot mijn vingers blauw zagen. Dus vergeet Bryan Adams’ Summer of sixty nine. Het was in 79 dat ik mijn eerste real six string kreeg. Het was in 79 dat het allemaal zou gaan gebeuren. In die zomer is er op zich helemaal niets gebeurd. En toch. Those were the best days of my life.
