Emo

Mijn bakker vermeldt expliciet dat hij warm is. Ooit waren alle bakkers warm. Er moest immers gebakken worden. Dat was de afspraak. Slagers versneden toen nog eigenhandig dode beesten tot lekkere stukjes vlees. Groente, melk en kranten haalde je bij de groente-, melk- of krantenboer. Benzine bij de pomp. Tabak bij Marjetje Sigaretje. Voor alle andere levensnoodzakelijkheden was er de VéGé. Nooit geweten waar VéGé voor stond, maar in mijn kindertijd had elk gehucht een VéGé. Plots waren we al die prutswinkeltjes beu. We vonden de zelfbediening uit. En toen ook die ons te klein werd: de supermarkt. Marjetje kon stikken. We gaven onze VéGé op voor een fel verlichte hangar vol rekken, waarin we dingen vonden die we voorheen niet nodig hadden. De kassière van mijn plaatselijke supermarkt vraagt of ze me Emojies mag geven. Ik zeg dat ik nu al verzuip in de emoties. Ze zegt dat ik mijn dubbele Emojies kan omruilen in speciale Facebookgroepen. Ze zegt: De vorige actie – met Stikeez – was een mega-succes, de kinderen vochten erom. Waarschijnlijk gelooft ze dat ze de jeugd daarmee een dienst bewezen heeft. Kinderen laten vechten om stickies. Gekker moet het niet worden. Shit man, ik mis Marjetje Sigaretje.