BMX

Ik was die smalle, veel te lange puber die met zijn BMX een straatlengte op één wiel probeerde te rijden om indruk te maken, maar vooral de indruk wekte zich uit te sloven. Mijn toenmalige vrienden haalden met sprekend gemak veel halsbrekender toeren uit op hun gewone fietsen. Anderzijds liepen zij nooit het risico ontmaskerd te worden als de halfgare nerd die zich in zijn kamer opsloot om boeken te lezen, Dylan-liedjes na te spelen en te dagdromen over diepgrondelijke liefdesrelaties met de stilste waters uit de buurt. De leuke, meer toegankelijke meisjes klasseerde ik immers gemakkelijkheidshalve als te oppervlakkig. Later begon ik mijn vrienden te verwaarlozen, vooral omdat zij wél een brommer kregen. Zelfs mijn aanbeden muurbloempjes kropen zonder scrupules achterop bij mijn voormalige kompanen. Toen ik dan eindelijk de BMX opzij zette en ook een gemotoriseerde tweewieler verwierf, waren de anderen die allang weer ontgroeid. Samen met hun duozit vestigden ze zich traditiegetrouw in het dorp, en planden ze kindjes en andere huisdieren. Vandaag bekennen ze dat ze heimelijk naar mij opkeken omdat ik boeken las, naar Dylan luisterde, en me zo onbevangen belachelijk durfde maken. Met die BMX bijvoorbeeld. Hahaha! Ik lach mee. Ik ben een verrader.