Rood

Als ik mijn ouders voor één ding dankbaar ben, dan is het wel voor mijn genetisch bepaald gebrek aan talent voor reislust. Mijn opvoeding was allang afgehandeld toen ik erachter kwam dat ik de wereld moest zien als een reuzepretpark, waarin ik op zoveel mogelijk attracties foto’s van mezelf hoorde te verzamelen. Ondanks mijn aangeboren weerstand heb ik me enkele keren laten verleiden. In Marokko oordeelde mijn doorwinterd gezelschap dat ik een sukkel was, omdat ik glimlachend de gevraagde bodemprijs betaalde aan een armlastige verkoper in de medina. Terwijl ik geacht werd plezier te scheppen in een vernederende onderhandeling tot een fractie van een aalmoes. Andermans miserie als boost voor onze eigen eigenwaarde. In Auschwitz reageerde ik dan weer als een weigerend paard op de dubbele oxer, toen de gids ons schaamteloos door de gruwelruimtes joeg, omdat er buiten nog honderd andere groepen stonden te drummen. Mijn beste reiservaring had ik in 1990. Het was een straalbezopen veertiendaagse black-out op Ibiza. Onmiddellijk na mijn thuiskomst begon ik aan mijn zelfbeeld te werken, door in twaalf uur tijd seks te hebben met drie verschillende vrouwen, waarvan slechts één tegen betaling. Sedert de zomer van 1990 geef ik elke reisbestemming code rood.