Aandacht

Elk jaar in de meimaand werden we per schoolbus afgevoerd naar het vijftien kilometer verder gelegen Psycho-Medisch-Sociaal Centrum (PMS). Daar werd je elke keer opnieuw onderworpen aan een technische keuring, waarbij je in onderbroek je beurt moest afwachten tot er een witte jas wat aan je piemel kwam friemelen. In de oneven jaren kregen je ouders daarna een brief, waarin ze werden aangemaand een tandarts te raadplegen omdat je vermoedelijk aan een beugel toe was. In de even jaren moest je naar de oogspecialist. Niemand durfde hardop vragen waarom al die piemels telkens opnieuw dienden betast te worden, zelfs al waren ze in een voorgaand jaar al goedgekeurd voor de dienst. Naarmate je ouder werd, verlegde het centrum haar focus naar het psychosociale domein. Dat betekende dat ze zich tot overmaat van ramp gingen bemoeien met je studiekeuze. In de praktijk was alles wat je zelf zag zitten per definitie fout. Het PMS kende jou immers beter dan jij jezelf kende, want ze friemelden al aan je piemel van toen je zes was. Zelf verloor ik elk contact met het PMS-centrum nadat ik op eigen houtje overging van 4 Latijn-Wetenschappen naar 5 Mechanica. Ik was hun aandacht niet langer waard.