Achterblijven

De allereerste meisjesborst die ik mocht kussen hoorde toe aan een slanke negentienjarige met donker, halflang golvend haar en een verlegen glimlach. Ze had al een vent, maar van mij hield ze meer. In de vijf jaren die volgden op die eerste ervaring gaf zij haar hart aan nog vier andere kerels. Ondanks onze onderlinge verschillen, vormden we met ons vijven een onverbrekelijke broederschap. We raakten nooit helemaal van haar los, ook al hebben we later andere vrouwen in onze armen gesloten. Precies twee weken geleden, ruim vijfenvijftig en een half jaar nadat ze voor de allereerste keer een kind de borst gaf, wurmde een ondertussen vijfenzeventigjarige oma met kort flinterdun grijs haar zich moeizaam op de passagierszetel van een auto. Toen ze eenmaal neerzat, sloot ze haar ogen. Ze deed ze niet meer open. Vijf zonen en hun vader ontdekken nu beetje bij beetje wat dat betekent, verweesd achterblijven.

Mijn ma, in 1973

Alice Van Heule (1946 – 2021)