In memoriam

Als ze nog had geleefd, was mijn moeder gisteren 78 jaar geworden. Maar mijn moeder leeft niet meer. Mijn moeder was zowel obees, als hartpatiënt, als diabeet, haar bloeddruk was chronisch alarmerend hoog en haar ogen waren ook niet je dat. Mijn moeder lag daar allemaal niet van wakker. Ze zei altijd: Ik mankeer van alles, maar gelukkig ben ik nooit ziek. Ziek zijn was voor haar iets dat gepaard gaat met koorts, en zij had nooit koorts. In mijn moeders logica was daar geen speld tussen te krijgen. Dit betekent echter nog niet dat haar aandoeningen geen invloed hadden op haar bestaan. Mijn moeder vond van zichzelf dat ze uiterst voorzichtig leefde. Ondertussen at en dronk ze wel nog alles wat haar verboden werd - in hoeveelheden om U tegen te zeggen, nam ze haar medicijnen ofwel in overdoses, ofwel helemaal niet, en leefde ze vooral ‘s nachts. Maar voor de rest beperkte ze wel haar lichaamsbeweging tot het absoluut hoogst noodzakelijke. Mijn moeders overlijden was met andere woorden een accident waiting to happen. Hoe vaak heb ik destijds niet geprobeerd haar op andere gedachten te brengen. Tevergeefs. Eigenzinnig als de pest. Ik lijk zo fucking hard op mijn moeder.