Bijen

Er was aardappel-wortel-stoemp, met braadworst en bijzonder scherpe mosterd. We dronken er tafelbier bij. We aten zwijgend. Mijn vader is geen prater. Meestal vind ik dat comfortabel. Mijn moeder werd er compleet tureluurs van. Ze vond mijn vaders stille natuur arrogant. Maar die mens leeft gewoon volgens het motto voorzichtigheid is de moeder van het verdronken kalf. Hij zegt liever helemaal niets dan een half woord dat misschien verkeerd kan vallen. Voor hem is het leven een porseleinkast, waarin hij het er zonder brokken vanaf wil brengen. In zijn auto ligt al zestig jaar een rol toiletpapier. Voor het geval dat. Mijn vader rijdt nooit verder dan tien minuten van huis. Hij zal die rol dus nooit nodig hebben. Toch vervangt hij haar uit voorzorg jaarlijks wanneer de auto moet gekeurd worden. Ik doorbrak ons zwijgend samenzijn om behoedzaam die WC-rol ter sprake te brengen. Prompt debiteerde hij een van zijn diepzinnige wijsheden. Hij zei: Daags voor het gaat regenen, werken de bijen dubbel zo hard. Er viel een arrogante stilte. Mijn vader verklaarde: Bijen wéten dat het gaat regenen, ze anticiperen. Geïrriteerd nam ik een flinke hap. Daarna dronk ik gulzig van mijn tafelbier, en mompelde: Verdomd straffe mosterd.