De cirkel

De juwelier waaraan ik ooit de trouwringen van mijn ouders verpatste, wordt momenteel omgevormd tot een koffiebar waar je een latte zal kunnen bestellen met de smaak van rozemarijn. Zo heeft een mens altijd iets om naar uit te kijken. Ik was veertien jaar en had vage plannen om het thuis af te trappen. Vandaar de nood aan financiële middelen. De ringen bleken inderdaad waardevol, maar toen ik het geld eenmaal had, durfde ik het niet te gebruiken. Ook het idee om er moederziel alleen vandoor te gaan, werd me plots net iets te concreet. Daarom verstopte ik mijn fortuin onder het linoleum op de slaapkamer van mijn broer Antoine. Daar lag het zo veilig dat ik er zelfs voor noodgevallen niet bij had gekund. In de toekomst zou ik plekken kiezen die beter toegankelijk waren. Behalve de slaappillen heb ik echter nooit meer iets verkoopbaars gevonden in de ouderlijke nachtkastjes. Trouwens, ook die pillen heeft niemand ooit gemist. Mijn schat ligt nog altijd verborgen onder de vloerbedekking van Antoines oude kamer. Misschien moet ik maar eens met een list mijn bezit zien terug te halen. Om er massa’s hippe rozemarijnkoffies mee te gaan drinken, dan is de cirkel rond.