De korte pijn

Ik reisde met de trein naar Kortrijk. In Gent Sint-Pieters kwam aan de andere kant van het gangpad een man zitten die een niesbui kreeg. De niesbui duurde van Gent Sint-Pieters tot in Kortrijk. Ik zweer het: in een half uur tijd heeft die mens minstens tien procent van zijn totale volume aan lichaamsvocht op mij geniesd. Als hij zo verder deed, moest hij binnen de kortste keren aan een infuus in het AZ Groeninge, of hij ging de pijp uit. Er is geen inspirerender plek om over de dood te reflecteren dan de trein. Onderweg kruisten we bijvoorbeeld aan duizelingwekkende snelheid enkele andere treinen. Ik stelde me voor dat we door een misverstandje op hetzelfde spoor waren terechtgekomen als onze tegenliggers, waardoor een frontale botsing met vele tientallen doden onvermijdelijk was. In zo’n situatie zegt het intern reglement van de NMBS duidelijk en ondubbelzinnig dat beide treinbestuurders onmiddellijk uit alle macht moeten remmen. Terwijl het net veel logischer zou zijn om extra gas bij te geven, teneinde ons aller doodstrijd niet nodeloos te rekken. Op dezelfde treinreis viel me trouwens ook weer op hoeveel psychiatrische inrichtingen er vlak bij een spoorweg liggen. En dat mag dan natuurlijk weer wel!

Afbeelding van Marta Alvenotsa via Pixabay