Echte tranen

Dat we al op woensdagmiddag in bad moesten, en daarna urenlang stilzitten in pyjama, voorspelde weinig goeds. De Sint kwam ook niet door de schoorsteen. Hij belde aan, als een ordinaire stofzuigerverkoper. Hij gaf ons sinaasappelen en roze Mariabeeldjes. Antoine had een lederen voetbal gevraagd, en kreeg een plastieken surrogaat. René had tien dagen eerder al zijn deel gehad: zijn eerste pot chrysanten. Ikzelf was dat jaar helemaal weg van de pop die echte tranen weende, en kreeg daarom een Meccanodoos. Mijn vader offreerde de Sint een drankje, maar die weigerde omdat hij onmogelijk kon drinken met die baard. Een sigaartje sloeg hij echter niet af. Antoine stuiterde zijn bal in mijn Meccano, en vervolgens tegen de mijter van de Sint, die daardoor onverhoedse hoofdbewegingen maakte, krek op hetzelfde moment waarop mijn vader hem een vuurtje gaf, waardoor niet de sigaar maar wel de nylonbaard van de goedheiligman in de fik ging. Mijn moeder rukte heldhaftig de brandende baard af en doofde stampvoetend het vuur. Na dit incident zei Sint-Maarten dat hij nu wel aan drinken toe was. ‘s Anderdaags eindigde de plastieken voetbal in de rozenstruiken, en rinkeldekinkelden de meeste boutjes en moertjes van de Meccano de stofzuiger in.