Een kus

Toen we nog klein waren, was de dagelijkse knokpartij met mijn één jaar jongere broer Antoine een zekerheid in het leven. Mijn vader probeerde onze gevechten op te lossen door ons te verplichten elkaar de hand te schudden. Het hielp niet, maar het kon nog erger. Mijn moeder dwong ons elkaar een kus te geven. Een kus! Volgens mij genoot ze ervan ons te vernederen. Als ik één ding met Antoine gemeen heb, dan is het dat we ons allebei fundamenteel niet begrepen voelen. Onlangs was ik op een feestje met alleen maar vijftigers die er nog overheen moeten komen dat ze dertig geworden zijn. Het was geleden van de verjaardagen waarop ik als puber uitgenodigd werd dat ik zoveel grensoverschrijding mocht aanschouwen. In mijn vijftienjarige vriendenkring leidde expliciet geflirt nog tot emotionele drama’s, de dolgedraaide vijftigers vonden het ronduit hilarisch. Ik probeerde te reconstrueren wat er precies fout was gegaan, waardoor ik daar terecht was gekomen. Ik verliet het partijtje nadat vier vrouwen en drie mannen me op de dansvloer wilden sleuren. Ze doen allemaal maar wat ze niet laten kunnen, zolang ze mij niet dwingen tot meedoen. Soms vraag ik me af wat er mis is met mij.