Genezen van de waanzin

Mijn vriend de schrijver heeft zijn zoveelste roman gepubliceerd. Aangezien ik zogezegd blij ben voor hem, nodigde ik hem uit om dat samen te vieren. Mijn eigen schrijfsels gooi ik van pure ellende op een blog, waar ik ze tientallen keren zelf aanklik, om de lezersteller op niveau te brengen. Mijn vriend aanvaardde beleefd de uitnodiging, schonk me zijn nieuwste boek, en vermeed netjes de gevoelige gespreksonderwerpen. Ik begon nota bene zelf over het interview. Een journalist had mijn vriend gevraagd met wie hij eens een ongestoorde avond bij het kampvuur zou willen doorbrengen. Mijn vriend koos Sjeherazade, vanwege de magie rond die vrouw, die met haar verhalen een man genas van de waanzin, en tegelijk haar eigen leven redde. Ik noemde mijn vriend een vuile hypocriet. Na verloop van enkele trappisten verlies ik weleens mijn remmingen. Ik zei ook nog dat hij een eersteklas klootzak was, en dat elke normale vent gewoon met een lekkere hoer bij dat kampvuur zou gaan liggen. Met Hot Marijke, voegde ik eraan toe. Met Hot Marijke! Godverdomme! Hot Marijke!! Mijn vriend bleef kalm en verliet rustig mijn huis. Soms vraag ik me af wie mij in godsnaam ooit gaat genezen van de waanzin.