Goed masjien

Op een berucht plein leunde een vrouw die allang geen meisje meer was, in een deurgat onder roze neonletters. Ze wenkte me en sprak daarbij steeds opnieuw hetzelfde korte zinnetje uit. Omdat ik haar niet begreep, hield ik mijn pas wat in. De vrouw glimlachte breed en tandeloos. Telkens haar woorden herhalend, wees ze uitnodigend met haar duim over haar schouder. Ze knipoogde. Omdat ik nieuwsgierig van aard ben, wierp ik een blik langs haar heen. Plots verstond ik haar. Goed masjien, zei ze. Goed masjien. Het was een nogal groezelig wassalon. Enkele omstaanders gebaarden dat de vrouw ze niet allemaal op een rijtje had. Lang geleden dwaalden mijn vriend De Vlerk en ik rond in buurten waar we op gelijkaardige wijze benaderd werden door meisjes die volgens hun vervalste paspoorten allang vrouwen waren. Ook zij herhaalden hun woorden, meestal de vermelding van een lichamelijke kwaliteit, of hun prijs. Ze heetten allemaal Jennifer. Onder die meisjes was dat toen de running gag. Ik herinner me dat de Jennifers fluokleurige babydolletjes droegen, en prachtige pruiken uit de Afrikaanse shop. Ik vroeg de vrouw van het wassalon naar haar naam. Ze zei: Goed masjien, goed masjien. We schoten tegelijk in de lach.