Johanna

Als je het mij vraagt, is vriendschap gebaseerd op het feit dat je iets van jezelf herkent in de ander. Op een vorm van gelijkheid. En hoe je het ook draait of keert, Johanna was niet gelijk. Johanna was anders. Johanna kon letterlijk niet mee met ons. Ze sukkelde altijd overal achteraan, met die eeuwige krukken van haar. Johanna had ook bij alles hulp nodig. En wie draaide daarvoor op? Juist. Wij. De normalen. Wij waren altijd de pineut. Terwijl - laat ons eerlijk zijn - daar bestaan toch speciale scholen voor, voor dat soort mensen. Maar daar voelde Johanna zich te goed voor. Johanna kon ook niet tegen een grapje. Flauw hoor.

We zaten in het derde middelbaar toen op een dag de directrice de klas binnenkwam. Meestal betekende dat dat we in de problemen zaten, maar deze keer bracht ze goed nieuws: ze vertelde dat Johanna lange tijd afwezig zou zijn omdat ze moest geopereerd worden. Misschien zouden we haar zelfs de rest van het schooljaar niet meer terugzien. Er ging een zucht van opluchting door de klas. Maar helaas, omdat ik vlakbij Johanna woonde, werd ik aangesteld om haar huistaken bij haar op te halen. Dat moest mij weer overkomen, natuurlijk.

De eerste keer dat ik bij haar aanbelde, opende Johanna zelf de deur. Dat had ik niet verwacht. Ze zat in een rolstoel. Tot mijn verbazing leek ze ook oprecht blij me te zien. Ik moest en ik zou binnenkomen. Ik viel daar van de ene verrassing in de andere. Met gemengde gevoelens volgde ik haar. Johanna reed voor me uit. Op twee wielen. Vond ik wel cool. We zaten een tijdje op haar kamer. Johanna zette muziek op, en we begonnen wat te babbelen. Geleidelijk aan ontdooide ik een beetje. Het viel al bij al nog mee.

Vanaf dat moment ging ik elke week twee of drie keer bij haar langs. Gaandeweg leerde ik een andere kant van haar kennen. Ik had de indruk dat die operatie haar wel echt goed had gedaan. Op den duur begon ik zelfs uit te kijken naar de dagen waarop ik bij haar langs moest. Het leek wel een compleet nieuwe Johanna. De nieuwe Johanna was vlot, leuk en had een heel fijn gevoel voor humor. We hebben wat afgelachten, daar op haar kamer. Vroeger was me ook nooit opgevallen dat ze echt heel mooie ogen had. Ach, cut the crap, na twee maanden was ik tot over mijn oren verliefd op die nieuwe, knappe, geestige Johanna.

Ik raakte in één klap van die verliefdheid af toen Johanna terug op school verscheen. Ze kwam niet in haar rolstoel, maar weer op krukken, wiebel-wobbelend, net zoals vroeger. Al snel bleek dat Johanna helemaal niet veranderd was. Ze was nog altijd even onaangepast, even gespannen, even arrogant en even lichtgeraakt. Ik voelde me verraden. Ik merkte dat ze me soms stond aan te staren, met die verdomde verwijtende blik van haar. Alsof het mijn schuld was dat zij geen vrienden had, en ik wel. Alsof ik er iets kon aan doen dat zij gepest werd, en ik niet.

Het is met diezelfde blik dat ze tot de dag van vandaag geregeld opduikt in mijn dromen, in nachten waarin ik er niet omheen kan onder ogen te zien hoe het toen werkelijk zat.