Op eigen wijze

Mijn jeugd bracht ik grotendeels door op bed. Ik luisterde eindeloos naar de dubbelelpee Simon and Garfunkel, The Concert in Central Park. Soms probeerde ik zelf wat te spelen op een ontstemde gitaar die mijn broer René ooit geleend had. Vermoedelijk van iemand die haar niet durfde op te eisen nadat René was verongelukt. Doof voor het resultaat leerde ik mezelf een A-, C- en D-akkoord aan. Bij de F en de G legde mijn moeder telkens mijn ontluikende muziekcarrière lam. Met een bons gooide ik dan de almaar ontstemdere gitaar neer, en legde mijn plaat weer op. Ik was vijftien en wilde het huis ontvluchten, naar Central Park trekken, en daar elke dag dat fameuze concert herbeleven. Toen ik eindelijk wegging, vergat ik mijn dubbelalbum mee te nemen. Ik durfde het nooit meer terugvragen. Soms gebeurt het nog dat ik gewoon weer op dat concert sta, waar ik mijn idolen de juiste woorden influister, omdat ze ondertussen hun bindteksten vergeten zijn. Daarna vragen ze me om ook iets te zingen. Gespeeld tegenstribbelend betreed ik het podium. Ik vertel de vijfhonderdduizend aanwezigen dat ik dit nummer aan mijn geliefde moeder opdraag. Vervolgens doen we driestemmig I did it my way.