Op schema

Een van mijn vroegste herinneringen aan mijn grootvader - die door iedereen Peet genoemd werd - is de dag waarop hij met pensioen ging. Wat dat pensioen precies betekende begreep ik eerst niet zo goed, maar Peet legde me uit dat hij voortaan betaald werd om thuis in een schommelstoel voor de stoof te zitten wiebelen. Na zijn pensionering bleef Peet nog twintig jaar vrolijk en in prima conditie. Daarna leefde hij een kleine tien jaar vrolijk met een kwakkelende gezondheid en helemaal op het einde was hij nog drie maanden doodziek, doodongelukkig en doodchagrijnig. En toen was hij alleen nog maar dood. Na zijn dood herinnerden we ons vooral zijn vrolijkheid, alsof hij ze nooit was kwijtgeraakt. Zelf ben ik nu nog maar een ietsiepietsie jonger dan Peet toen hij met pensioen ging. Mijn vader is net begonnen aan zijn tien jaar kwakkelen. Na hem ben ik aan de beurt. We weten wat ons te wachten staat. Het beste moet allang niet meer komen, maar we vinden het minder erg dan we vroeger altijd hadden gedacht. Tien jaar is best lang als je van dag tot dag leeft. Wat ze ons ook proberen aan te praten, we zitten mooi op schema.