Pretty Paracetamol

Ooit had ik een goede vriend, alsook iemand die ik mijn vriend noemde, maar waarvan ik nooit zeker geweten heb of dat wel wederzijds was. En dan was er nog die vage kennis die op een blauwe maandag eventjes beroemd werd, en die vooral daarom een upgrade kreeg tot beste maat. Alsof het afgesproken was, gingen ze alle drie dood, in één jaar tijd en zonder geldige reden. De dood kent geen motieven. Het is de perfecte misdadiger, die toeslaat als een dief in de nacht, of op klaarlichte dag. Als een onzichtbare sluipschutter, of een je strak aankijkende messentrekker. Altijd ligt de snoodaard op de loer. Een beetje zoals mijn slechte knie, die op de meest onvoorspelbare momenten overbelast raakt. Of mijn zwakke rug, die te pas en te onpas opspeelt. Je leert er nooit echt mee leven, maar je moet wel. De vergelijking gaat niet helemaal op, waarschijnlijk. En bovendien, wat dat knie- en rugfalen betreft, heb ik onlangs nog ontdekt dat Dafalgan wel degelijk werkt, als je het maar flink combineert met Ibuprofen, en er vooral kwistig genoeg mee omspringt. I love it! Die andere pijn echter, daar kan die prachtige Paracetamol helaas nog steeds niet tegenop.