Texel

In een simultane zinsverbijstering beslisten mijn broer Antoine en ik een week samen te gaan kamperen. Halverwege de heenreis werd Antoine’s aftandse Golfje doodziek. Het was niet meer vooruit te branden. Op ietwat onorthodoxe wijze raakten we toch in Texel. We hebben onderhandeld. We beloofden het Golfje bij aankomst onmiddellijk naar een Volkswagendealer te brengen, voor palliatieve zorgen. Het compromis werd aanvaard, maar daarmee was de zaak niet opgelost. Op Texel vonden we geen dealer. We installeerden ons op een rudimentaire camping, waar we een week lang ruzie maakten met de andere campinggasten, omdat zij het wel naar hun zin hadden en wij niet. Ondertussen verdrongen we het probleem van de auto. We deden geen uitstappen, want we vermeden contact met het Golfje. In ons laatste half uur op Texel sloten we uiteindelijk nog vriendschap met twee meisjes, waarvan we meteen weer afscheid moesten nemen. Op de terugreis vroeg het Golfje euthanasie. Elkaar verwijtend dat we niets ondernomen hadden om het te helpen, reden we tergend traag huiswaarts, tot we stapvoets arriveerden. In volmaakte stilte werd het Golfje uitgeladen. De volgende dag ging het naar de sloper. Zo eindigde de reis voor een van ons drie toch nog in vrede.