Vandaag zag ik mijn goede vriend

Vandaag zag ik mijn goede vriend Hendrik Vlerick. Op straat. Hij trok mijn aandacht door hardop te praten tegen zijn telefoon. Een stem die ik herken uit duizend. Op mijn beurt maakte ik hem attent op mijn aanwezigheid door bijna onder een tram te lopen terwijl ik hem iets geks toeriep. Het resultaat was niet eenduidig positief. Ik had weliswaar zijn volle aandacht, maar niet zijn enthousiasme. De Vlerk keek me verbaasd aan. Geconfronteerd met de niet-begrijpende blik van mijn vriend, drong het tot me door dat ik al drie jaar bezig ben zijn dood een plaats te geven. Wanneer mijn zintuigen al te nadrukkelijk een eindje met me beginnen dollen, sla ik hals over kop op de vlucht. Daardoor belandde ik opnieuw bijna onder een tram. Ik heb nu besloten dat ik een mp3-tje ga opnemen met daarop het geluid van pure stilte. Ik ga die track beluisteren via mijn hoofdtelefoon, met het volume zo verdomd hard dat de pure stilte elk ander geluid overheerst. Alles om zijn stem niet meer te horen. Noch die tram die me altijd op het nippertje mist. Mijn ogen zijn gesloten. Ik ben er niet. Ik ben er niet. Ik bén ér níet!