Voor Bert

Overal langs Gentse wegen kwam je Bert Van Lancker tegen. Het moet 2008 geweest zijn, of 2009. Omdat ik rond die tijd mijn actieterrein naar Gent begon te verleggen, begonnen we elkaar her en der tegen het lijf te lopen. Soms zeg ik dat ik Bert al kende, lang voor ik hem leerde kennen. Enkele maanden geleden hebben we nog geprobeerd te achterhalen waar en wanneer we elkaar precies voor het eerst gesproken hebben. Dat bleek een onmogelijke opdracht. Nu, eerlijk gezegd weet ik ook niet helemaal zeker of wij wel vrienden genoemd konden worden. Want we spraken nooit af. We belden nooit. Kwamen niet bij elkaar over de vloer. Allemaal nooit gebeurd. En toch. Bertje (bij benadering uit te spreken als ‘Birtsje’) gaf mij altijd het gevoel dat ik zijn vriend was. Zijn grote vriend. En hij de mijne. Misschien moet het niet ingewikkelder zijn dan dat.

Zo zal ik me hem herinneren: Bert, de onbaatzuchtige, de alomtegenwoordige, de altijd zeer aanwezige, droog-komische, bijzonder empathische, uiterst geëngageerde. En tegelijk: Bert, de eigenzinnigaard die qua onnavolgbaarheid ook iets van een eenzaat had. De sociale einzelgänger. Een soort op zich. Bertje, de unieke. En ook: Bert met het hart op de tong. En niet zelden met het hart open en bloot op tafel.

Voor mij ligt een groot rood schetsboek. Met oudejaar gekregen van Bert, bijna twee jaar geleden. Met de instructie dat ik het maar vol moest kriebelen met ideeën voor nieuwe verhalen. Ik kriebel geen ideeën in boekjes, maar dat kon hij niet weten. Al snel besloot ik om dat hele boek met de hand vol te schrijven met afgewerkte teksten. Een echt manuscript. En om dat boek dan, eenmaal volgepend, aan hem terug te geven. Met een opdracht erin. Voor Bert. Ooit. Bij gelegenheid. Natuurlijk is het een vaag plan gebleven. Er was immers tijd zat.

Vandaag ligt dat dikke rode, nog altijd even lege schetsboek, me met grote vragende ogen aan te kijken. Het wil iets van mij. En ik kom er maar niet achter wat.

Bert Van Lancker (20/02/1973 – 15/11/2021)