Somebody that I used to know

In 2011 tartte de geboren Bruggeling Wouter De Backer alle wetten der logica door een van de mooiste en wrangste relatie-einde-liedjes ooit als een komeet de zevende hemel in te schieten. Voor die eenmalige voltreffer maakte hij gebruik van drie basisingrediënten: een muzikaal ideetje dat 45 jaar eerder door iemand anders werd bedacht, zijn eigen nogal specifiek stemgeluid en de geweldige sidekick Kimbra Lee Johnson.

Op haar geheel eigen manier was mijn moeder ook een soort one hit wonder. Er is aan haar geen geweldige keukenprinses verloren gegaan, maar haar broodpudding is tot op heden ongeëvenaard. Vermoedelijk uit pure gemakzucht baseerde ook zij haar creatie op niet meer dan drie hoofdbestanddelen, namelijk 1/3 oudbakken brood, 1/3 suiker en 1/3 melk.

Facultatief kan er ook kaneel, speculoos, peperkoek, rozijnen, stukjes appel, of een scheut Amaretto bij gedaan worden. Facultatief is een moeilijk woord, ik weet het. Heb ik ook van mijn moeder geleerd, af en toe zonder verpinken een moeilijk woord in de groep gooien.

Wat vooraf ging: je verzamelde wekenlang de korsten van het begin en het einde van je brood. Om te vermijden dat ze gingen schimmelen, bewaarde je ze op kamertemperatuur in een papieren broodzak, waarin ze lekker hard werden. Toen je een halve kilogram opgespaard had, achtte je de tijd rijp om er mijn moeders broodpudding mee te kopiëren. Noem het gerust een wanhoopspoging. Mijn moeders broodpudding was, is en zal altijd volstrekt uniek zijn. Een beetje zoals mijn moeder zelf. Maar goed, iedereen krijgt een kans, zo gaat dat hier.

Ben je er klaar voor? Verbrokkel dan het harde brood in een grote kom, kap er hetzelfde gewicht aan suiker bij, en laat dit alles soppen in evenveel sojamelk. Zelf doe ik er meestal ook een beetje kaneel en een handvol rozijnen bij. Maar dat is facultatief. En occasioneel bovendien. Met blote handen kneed je het geheel tot een geheel. Het deeg moet niet echt glad zijn, je mag er van mij nog de stukjes brood in herkennen en voelen. Schep vervolgens de brij in een of twee vuurvaste kommen, die je eerst hebt voorzien van een bakpapiertje. Mijn moeder geloofde eerlijk gezegd niet in het concept bakpapier, zij zwoer bij goed invetten met veel boter. Niets van aantrekken. Gebruik maar bakpapier, liefst herbruikbaar bakpapier.

Zet je deeg nu gedurende 45 minuten in een heteluchtoven, die je – vooruitziend als je bent – al lang had voorverwarmd op 180°C. Na drie kwartier haal je de kom of kommen uit de oven en laat je het zaakje koelen zonder blazen. Op het gemak dus. Geef het tijd. Wacht af. Oefen geduld. Een uurtje later haal je de enigszins afgekoelde en opgesteven broodpudding uit de vuurvaste kom, verwijder je het bakpapier en drop je de broodpudding er weer in.

Luister naar Gotye. Bekijk de videoclip. Daarna mag je eindelijk proeven.

Hmmm, niet slecht. Maar toch nog niet helemaal zoals die van mijn moeder.