In de zomer van 79 waren we dertien. Larissa kuste me op de laatste dag van het schooljaar. Ik was verrast. Ze gaf me haar telefoonnummer, ik gaf haar het mijne en staarde dwaas naar het papiertje met het nummer van Larissa. Hoe ik de rest van de dag ben doorgekomen, kan ik me niet herinneren. Ik weet wel wat ik de volgende dag deed. Op 1 juli 1979 kreeg ik een gitaar. Daarna waakte ik naast de telefoon. Zodra mijn ouders naar hun werk vertrokken, zat ik daar te wachten op een oproep, Larissa’s nummer voor mijn neus. Na een week draaide ik bevend het nummer van Larissa. Bij het laatste cijfer koos ik niet de vijf die op mijn briefje stond, maar de één. Een ingeving van het moment. Mijn hart

Zoals een ongeschreven wet het voorschreef waren we opgelucht toen het tweede leerjaar achter de rug was. Eindelijk af van meneertje Scheet! In het derde wachtte ons de fantastische meester Geert. Meester Geert stond erop dat we hem Gewoon Geert noemden. In 1975 was dat eerder ongebruikelijk. Meester Gewoon Geert droeg fleurige hemden met lange puntige kragen en geruite broeken met olifantenpijpen. Zijn haar was te lang om deftig te zijn en te kort om voor hippie versleten te worden. Meester Geert gaf nooit strafwerk want hij geloofde in de kracht van humor. Louter voor de grap zette meester Geert soms kinderen bovenop de kast. Ook voor de grap sloot hij kinderen op in de kast. Wij hadden ma

Mijn naam is Peter De Maene. Mijn broer heet Antoine De Maene. Dat klinkt niet echt als iets bijzonder, maar wij zijn een met uitsterven bedreigde soort. Wij hebben ons namelijk niet voortgeplant, mijn broer en ik. Aanvankelijk wilde ik wél kinderen, maar Merel was daar niet klaar voor. Tien jaar later was het andersom. En toen vond Merel mij onvolwassen. Ze ging bij me weg. Mijn broer Antoine wilde ook een kind, maar alleen als het een zoon was, die zou gaan voetballen en bij een topclub zou spelen. Die zoon moest ook overal vertellen dat hij alles aan zijn vader te danken had. De vrouw van Antoine wou dat Antoine eerst in therapie ging, om van dat drinken af te raken. Toen hoefde het niet