Borst

Merel zit tegenover mij en lucht haar hart. Ze moet een paar dingen kwijt. Ze zegt dat ik bindingsangst heb. Ergens achter haar zit een mollig hippie-meisje van ongeveer dertig, met een blote borst. En met een Libelle. En met een baby. Op de Libelle staat: “Mijn moeder is mijn beste vriendin”. Zonder dat ik dat echt wil, kijk ik langs Merel heen naar het meisje. Ze is ongelofelijk alternatief en progressief en ruimdenkend. Dat zie ik in haar ogen en ook wel wat aan haar kleren. Haar kleren zijn retro. Oma-kleren. Het meisje vindt vast dat oma’s tot de generatie horen voor wie geluk nog heel gewoon was. Toen mijn oma dertig werd, had ze twee oorlogen achter de rug en vijf bevallingen. Vier van haar vijf kinderen gingen na de lagere school meteen werken in de fabriek. Het vijfde kind ging dood. Al haar kinderen kregen borstvoeding. Mijn oma zou zichzelf nooit omschreven hebben als alternatief of progressief. En ruimdenkend was ze alleen als het over haar kleinkinderen ging. Het meisje glimlacht naar haar baby. Ze denkt: “Ooit sta ik met mijn dochter in de Libelle”. Merel is gestopt met praten. Ik heb dat te laat opgemerkt. Ze volgt mijn blik. Samen kijken we naar het meisje met de blote borst. Merel zegt dat ik haar vernederd heb. Nu loopt ze weg. Ik blijf verbaasd achter. Het meisje bergt haar borst op, met een triomfantelijke blik waarin ik lees dat zij haar kind nooit naar een fabriek zal sturen.