We keken naar een film over een seriemoordenaar zonder lichaamsgeur. Tine bloosde lichtjes en ze glimlachte alsof ze verlegen was. Ik fluisterde haar toe dat zij precies het tegengestelde was van de man in de film. Haar gezicht evolueerde naar onbegrijpend licht blozend glimlachen. Ik legde uit dat zij geen man was en ook geen seriemoordenaar, en dat het personage in de film géén lichaamsgeur had. Haar blik evolueerde naar licht ontredderd, terwijl ze nog steeds blozend glimlachte alsof ze verlegen was. Ik haastte me te zeggen dat ik vond dat zij lekker rook, naar vochtige bosgrond. Dat was niet gelogen. De combinatie van haar heerlijke bosgeur, haar onbegrijpende blik, en dat licht blozend

In Amsterdam ging ik op een avond mee met een vrouw die me vroeg om geen vragen te stellen. We gingen naar haar huis. Ze fluisterde dat ze me aardig vond. Ze kuste me en zei: niet praten alsjeblief. We kleedden ons uit en we gingen liggen op de twijfelaar. We deden het onder een poster van James Dean, waarop ze met een dikke rode stift ‘forever yours’ had geschreven. Ik hield mijn mond, want dat was de deal. Achteraf bleven we zwijgend nagenieten. We rookten samen een sigaret. Het leek alsof we een doofstomme versie van Turks Fruit speelden. Ze vroeg me om te blijven. Ze vroeg het zo lief dat ik toestemde. Ze viel in slaap onder mijn oksel. De volgende morgen vertelde ze dat ik heel hard lee

Aanvankelijk dronken we bier. We waren immers een bier drinkend volk. Maar toen kwamen de Russen. En nu zaten we allemaal aan de Slivovitsj. Een van de Russen was namelijk een Bulgaar. Onder zijn invloed was de andere Rus Slivovitsj gaan drinken, en nu dus wij ook. Die andere Rus bleek een bioloog te zijn, gespecialiseerd in de genetische manipulatie van de wietplant. De Rus beweerde in slecht Engels dat hij wietplanten dusdanig genetisch gemanipuleerd had dat ze licht gaven. Onder ons bevond zich een student geneeskunde die bijzonder geïnteresseerd was in het gegeven van de genetisch gemanipuleerde lichtgevende wietplant. De Bulgaar zei in slecht Nederlands dat de Rus hem tegen betaling het

Ooit had mijn vader een Vespa. Dat was lang voor ik geboren werd. Ik ken de Vespa alleen maar van op een vergeelde foto. Mijn vader heeft de Vespa weggedaan na het ongeval. Het bewuste ongeval ging als volgt. Mijn vader had de Vespa gestart en was in de weer met hem te laten warm lopen en met het juiste moment te kiezen om de choke uit te zetten. Mijn moeder was in de weer met haar rok en met het elegant over de Vespa tillen van haar been. Toen ze zich op het zadel wou laten neerploffen, riep ze: ja, we zijn weg! Mijn nog piepjonge vader draaide zwijgend en rokend het gashendel open. De Vespa reageerde dusdanig goed dat hij al in beweging was gekomen op het moment dat mijn moeder gracieus zo